Long time no write

Hello

Ek het 2017 laas iets geskryf. ‘n Bitter bitter moeilike jaar. Ek gaan die verlore jare in hierdie post probeer insqueeze deur vinnig te fast forward.

2017:

Die een goeie ding wat wel gebeur het in 2017 is dat ek op braaidag ‘n seuntjie ryker geword het. Maar dis ook deels hoekom die jaar moeilik was. Omdat ek die enigste een was wat hom wou hê en daar is maar min dinge so sleg om terwyl jy ‘n wonderwerk verwag te hoor van hoe ongewensd hy is (vir andere wat eintlik f-ol met my familiebeplanning uit te waai het). Ander mense wat “nagte wakker lê en wonder hoe hulle vir my kinders gaan sorg.” Ja my laat voel soos slangkak en my hele swangerskap net sleg gemaak. En dis maar my 2de kind. Hopelik teen my 6de sal hul ophou bitch en moan as hul besef dis nie hul plek nie. Dit als het op sy beurt ook my huwelik negatief beïnvloed en ek het selfs vir 3 weke weggeloop. Maar ek is dankbaar om te kan terugrapporteer dat die Here ons huwelik gered het en ons vanjaar een van ons beste jare in terme van ons huwelik ooit beleef. Dank die Heer!

My seuntjie het op 24 September 2017 sy opwagting gemaak. Wonderlike watergeboorte (ek sal nog in ‘n volgende post vertel) met my man, ouers en broer langs my sy. Ek moet seker noem dat my familie darem positief gereageer het op die nuus van boetie se koms. Dank die Vader vir hulle ook. Sonder hulle sou ek dit nie tot op 30 kon maak nie. Na die naweek is my pa en broer terug huistoe, maar Moederlief het agtergebly om te help. ‘n Week later tref die volgende bom. My ma het borskanker. Dit was asof ek in die maag geslaan is. My mamma, my steunpilaar, het ‘n dodelike siekte. En ek voel verraai, want almal weet. Almal behalwe ek. En alhoewel mense vir jou sê hoe jammer hulle is en probeer simpatiek is, weet hulle ook nie eintlik nie. Hul weet nie dat ek haar nie kan verloor nie. Ek kan nie. Nooit nie. Maar veral nie nou nie. Gelukkig kan ek vandag getuig dat sy al vir omtrent 2 jaar kankervry is. Prys die Here! Want Hy is goed.

2018

Ook maar sy ups and downs gehad. Maar ten minste kon boetie harde harte versag en ek het geleer ‘n toe bek is ‘n heel bek. Myself onttrek en so min as moontlik betrokkenheid getoon. Dis nie in my aard nie, maar ek kon net nie weer 2017 oordoen nie.

Oupa het bedlêend geword en is ouetehuis toe.

Ek het my Filadelfia studies se prakties uiteindelik voltooi. Vriendskappe gesmee met mense wat my kan bystaan. Ek het uitgesien na die praktiese sessies sodat ek net weer myself sonder enige tierlantyntjies kan wees en nie op eiers hoef te loop die hele tyd nie. Waar mense verstaan en jou op Christelike wyse kan reghelp en ondersteun en bystaan.

Ek het as agent vir 4akid en Mama Bear begin werk en kon darem so klein bietjie geldjie vir myself ook maak. Net jammer ek gaan nooit kan ryk word daarvan nie.

Die jaar het eintlik goed gegaan tot my man die simpel bevlieging gekry het dat hy Rusland toe wil neuk. En ja, ek is een van daardie vrouens wat glo ek moet my man volg. Ons het ons TEFL kwalifikasies verwerf en woerts is ons Moskou toe. Met ‘n 3 en ‘n 1 jarige. Dit was ‘n ondeurdagte besluit, maar ten minste kan ons nou sê ons weet ons wil NIE weer in Moskou gaan woon nie. Ek sal nog oor ons ervaring ook in diepte gesels maar in kort: stad is heeltemal te besig vir ons gewees; Adi het ongelooflike slegte werksomstandighede gehad; geld was min; ons was arm en dit was maar ‘n moeilike uitstappie met sulke klein kindertjies. Ons was daar van Oktober tot Desember.

2019

Ons is terug plaas toe en probeer aangaan soos tevore. Net heelwat armer. Ons moes vir maande aan ons vliegkaartjies afbetaal en die website waarvoor Adi geskryf het, het gesluit. Finansieel was Moskou ‘n fout. Dit sou natuurlik beter gewees het as ons ons kontrak kon klaarmaak, maar omstandighede het ons maar genoop om na 2 maande terug te keer.

Buiten dat ons nou nie meer elke sent twee keer moes omdraai soos tevore nie, maar drie keer, was 2019 eintlik ‘n lekker jaar. Ek kon gelukkig aangaan met 4akid en moet sê ek is bitter dankbaar vir die geleentheid. Al meer as een keer het net daai ekstra R100 in my bankrekening gehelp dat ‘n debietorder kan deurgaan of dat ek vir Hanna se speelgroepie kon betaal.

Hanna het by ‘n speelgroepie begin en dis asof ek so ook ‘n groepie kon vind by wie ek bietjie aanklank kan vind, al is dit net om te staan en gesels terwyl ons kinders op-of-aflaai.

Ons is vinnig weer Rusland toe. Maar net vir 2 weke om te gaan kyk na ‘n werksaanbod op ‘n plaas. Kinders het by my ouers gaan kuier. Ons het op die ou end die aanbod van die hand gewys na baie wik en weeg en ‘n dag van vas en bid. Meer daaroor in die beloofde Rusland blog wat ek nog moet skryf.  Ten minste kon ons ‘n betaalde “vakansie” uit die deal gekry het.

Ek het 30 geword. En die gedagte maak my depressief. Somehow het ek gedink mens het jou shit bymekaar teen die tyd wat jy 30 slaan. Kom ons staan gou ‘n oomblik stil en lag oor daardie gedagte. Ek voel nog meer deurmekaar as wat ek was in my 20’s!!

Weer het die ouers ons laat skrik. Eers my pa wat byna dood is as gevolg van vuil water wat hy gedrink het en vir ‘n wyle in Potch in die hospitaal was. En toe skoonma wat ook byna dood is en tans nog aansterk in die hospitaal. Genadiglik het die Here hul albei vir ons gespaar.

Een fantastiese ding wat vanjaar gebeur het is ons huwelik wat net meer oemf gekry het. Ek het weer die man terug met wie ek 7 jaar gelede getrou het en ons huwelik is sterker as ooit.

Tog, is ek vanjaar geneig om meer gedurig in depressie te verval. Ek kan nie’n rede daarvoor gee nie. Dit gebeur net. Dalk omdat ek nou 30 is en nie my shit bymekaar het nie. Dalk omdat ek, alhoewel ek nooit liberaal sal wees nie, disgusted is deur sekere ‘konserwatiewes’. Dalk omdat ons so arm soos kerkmuise is. Dalk omdat ek smag na grootmens-geselskap. Dalk omdat terugverlang na Nederland? Dalk omdat ouerskap oorweldigend is al geniet ek dit terselfdertyd? Dalk omdat ek te min vir my ma en pa gaan kuier? Dalk omdat ek nie ‘n sussie het nie? Dalk omdat my flippen honde nie ophou rondloop nie?

Maar verandering is aan die kom. Ek voel dit in my. Dalk ‘n nuwe plek, nuwe land? Dalk doen ek die doula-kursus wat ek so lank dreig om te doen. Tyd sal leer wat die toekoms vir ons inhou. 

 

PS. Sorry vir die boring post. Ek moet nog in oefening kom. Dankie as jy wel tot hier gelees het.

Geboorte van ‘n wonderwerk

In my vorige post het ek kortliks vertel van die verloop van my swangerskap. Hier volg die geboorteverhaal van ons babatjie.

Ten spyte van almal wat voorspel het dat baba vroeg gaan kom, het baba besluit sy is nie haastig nie. Ek onthou nog hoe miserabel ek gevoel het. Ek’t nog vir Adi gesê die laaste maand voel nie so lank omdat jy noodwendig opgewonde is nie, maar omdat jy so vrekken ongemaklik is. Ek moes letterlik momentum opbou deur te wieg voor ek kon opstaan. Hoe doen vet mense dit ELKE dag?? My niggie Elmien het nog gewhatsapp en gesê ek moet net chill en die aftyd geniet…skeer jou beenhare of iets….bahahaha! Vinnig agtergekom hoe onmoontlik haar voorstel is.

Sussie se “due date” was 31 Januarie en so het ons familie ook ‘n familielid ryker geword. Behalwe dat dit Johan was wat sy opwagting gemaak het en sussie besluit het sy broei nog bietjie langer. Ek’t my bes probeer om bly te wees vir hulle, haha!

Ek’t vreeslik probeer om dit aan te help…weet nie of dit enigsins gewerk het nie, maar het pynappels verorber, op die bal gewieg en dat Adi my enkels so hard as wat hy kan masseer.

Die oggend 7 uur op 2 Februarie het ek wakker geskrik met iets soos ligte kriewels. Dadelik vir Adi wakker gemaak en gesê “shit’s getting real.” As ek net kon weet HOE real dit bietjie later kon word. Ons het 10am ‘n afspraak by die vroedvrou gehad, maar sy het dit afgelag en gesê dit kan nog dae duur. Als was nog goed met baba en geskatte geboortegewig 2,7kg. Een kleine babytje! Heeldag deur het niks juis verander nie, so ek’t ook maar begin glo dit gaan nog dae duur.

So teen die aand se kant het dinge begin intense raak. 10pm bel ons die vroedvrou want ons reken dit raak nou tyd. Sy kom kyk – geen ontsluiting. “Neem een paracetamolletje en gaan naar bed. Ik kom in de ochtend langs.” Weet die vroumens dat parasetamol nie eers vir hoofpyn help nie??? Volgens haar sou dit nog maklik 8-12 uur geneem het voor daar regtig kraam is.

Middernag toe kry ek skielik hierdie gevoel wat my lyf self druk en meteens swem ek en Adi in die bed van my water wat gebreek het. Ek’t nooit gedink daar is só baie water nie! Toe raak shit regtig bietjie real. Kontraksies sonder ruskans. Adi bel die vroedvrou. Sy wil weet of die water helder is en of dit ‘n kleur het. Dis helder. “Gaat gewoon weer slapen, ik kom dan in de ochtend langs.” WTF???

Ek’t maar in die stort gaan staan, bed skoon oorgetrek en weer probeer slaap. My liewe man het darem probeer masseer en saam my die asemhalingstegnieke gedoen wat ons in die kursus geleer het toe ek opeens die drang kry om te druk. Dis iets wat mens nie regtig kan beskryf nie. Jou liggaam doen dit net vanself. Die beste beskrywing wat ek al daarvan gehoor het, is dat dit is soos om op te gooi. Maar na onder toe. Jy kan dit nie keer nie, dit gebeur net.

Nou ek puff toe maar om die druk te probeer keer want ek’t al gehoor mens moenie druk as jy dalk nie reg is nie. Adi bel weer die vroedvrou. Sy dink net ek weet nie hoe “egte kontraksies” voel nie, dus glo sy nie ek het persdrang nie. Vra hom so ewe “moet ik langskomen?” Ja flippen vroumens en roer jou &^&*#^$&# gat!!! Natuurlik dink sy ek’s net ‘n stupid buitelander wat nie die Nederlandse manier van geboorte gewoond is nie. Sy stuur toe die “trainee” om te kom kyk.

Toe die vroedvrou in opleiding hier aankom, rek haar oë so groot soos pierings, want sowaar, ek het persdrang!! Maar ek sê mos so…. <rol my oë>

Gou is vroedvrou gebel en ingelig dat dit regtig so is. Sy’t eventually hier aangekom en ook besef ek is TEN VOLLE ontsluit en dat ons moet moooooove!

Nou ons het nie ‘n kar nie. Die vroedvrouens mag wettelik ons ook nie in hul kar vervoer hospitaal toe nie. Daarom het ons met twee mense in ons area gereël dat ons op hul knoppie kan druk op D-day. Soos die noodlot dit wou hê, is die een persoon uitstedig en die ander een se kar gebreek! Gelukkig was die taxi wat ons toe gebel het binne 5 minute hier. As ek nou terugdink wonder ek of ek nie net sommer by die huis moes kraam toe nie. Ek’t nogals gemengde gevoelens daaroor – dink dit sal my vir seker baie stres gespaar het. Maar medies was die hospitaal dalk beter…

Ek puff nog die heeltyd. Maar omdat die geboorteproses so vinnig ge-eskaleer het, het ek van ligte asemhalingsoefeninge dadelik oorgeslaan na puff. Waar Adi dadelik vir my sê: jy’t daardie en daardie en daardie geskip. Ek onthou nog hoe ek vir hom gesê het sharrap en bid Adi!!

Adi hou my hand vas en bid vir my

Toe ons by die hospitaal kom  en ek op die bed is, moes ek dadelik met die volgende kontraksie begin druk (geen tyd vir baddens tap en CD’s opsit en sulke dinge nie). En sommer so sien ons al die koppie ook met die eerste probeerslag. Tussen elke kontraksie het die vroedvrou ook die hartklop geluister. Ek’s gewaarsku die hartklop kan verswak en dat ek nie moet skrik nie aangesien dit normaal is. Die hartklop het nooit swakker geraak nie – toe sê die vroedvrou sy voorspel ‘n meisiekind. Net meisiekinders wat so sterk is. Ons het natuurlik mos nie geweet wat die geslag is nie. Op ‘n tyd het al die kontraksies net opgehou. Seker omdat ek dit so lank moes terug hou. Dit was regtig sleg want die kontraksies help mens. Ek was regtig regtig moeg. Net vir Adi heeltyd gesê hy beter bid want ek’t niks krag oor nie. Toe die vroedvrou sê sy sal moet knip en tang gebruik as ek nie self vir baba uitkry nie, het ek maar al die reserwes saamgeskraap en gedruk vir ‘n vale!

Een minuut na 3 is Hanna Catharina al skreeuende gebore. Ek was so uitgeput, die verloskundige moes vir my skree “maak oop jou oë, kyk jou baba!” Hulle het haar op my bors neergesit en ek’t soos ‘n tierwyf gekyk dat hul NIE die koord sny nie. Met al die voordele verbonde aan delayed chord clamping, was dit iets wat ek baie graag wou doen. Na so paar sekondes het ek geloer of dit ‘n meisje of jongetje is. Meisje!! Adi se eerste woorde aan haar was “Hello Hanna!” Ek kan glad nie onthou wat my woorde aan haar was nie. Ek onthou wel my eerste gedagte was “klein babytje se dinges. Jy’s g’n niks klein nie!!”

Sy was ook nie klein nie en het die skaal laat trek met ‘n stewige 3,8 kilogram. Die vroedvrou wou dadelik weet waar het ek haar weggesteek aangesien ek nie eers so swaar gedra het nie.

Dadelik is ek en Adi ook bederf met beschuit met pienk muisjes. Dit is sulke pienk sprinkles van anys wat tradisioneel geëet word as ‘n babatjie in Nederland gebore word. Daar’s ook bloues vir as jy ‘n seuntjie kry. Dit bevorder glo melkproduksie.

Nadat die koord geknip is (na hy uitgeklop het) en die plasenta ook uit is, het ek egter aan die bloei gegaan. Nie bietjie nie, BAIE! Dit het gemaak dat ek nie die beplande eerste uur vel-tot-vol kontak kon doen nie en moes liefste pappa Adi namens mamma dit doen. Uit met jouw shirt, papa! Het die verpleegster hom beveel en kon hy die voorreg geniet om vir twee uur lank met sussie op sy bors te lê.

Ek het 2 liter bloed verloor, dus was die ginekoloog en meer verpleegsters ontbied. Ek’t drup ontvang en moes ook geheg word. ‘n Bloedoortapping is oorweeg, maar word altyd as laaste uitweg gedoen omdat dit baie risikos het. Gelukkig was dit nie nodig nie. Dit het gevoel soos ‘n ewigheid. Uiteindelik na 2 ure kon ek my meisiekind vashou en melkies gee. Amazing hoe jou liggaam sommer vanself weet wat moet gebeur.

Toe kon ons ook die familie in kennis stel. Nie een van die Schlebusch grootouers tel hul fone op nie! Toevallig kry Adi ‘n sms van sy sussie af en bel haar sommer. Sy was gelukkig op die plaas by sy ouers ook gewees. Ek onthou nog hoe sy geskree het “wat!!!!!” en hoe vinnig ons vir ma Annemarie in die agtergrond gehoor move het toe sy twee en twee bymekaarsit dat iets gebeur het. Daarna is die Groblers gebel. Gelukkig nog vroeg genoeg voor almal werk toe is. Arme pa Reint het getjank dat selfs die bure hom seker kon hoor. Trane van blydskap natuurlik en toe tjank ons ook sommer lekker saam. Cornelis was ongelukkig al in die myn gewees, maar die oomblik wat hy bo-grond was en die boodskap gekry het, het hy ons ook dadelik gebel. Kon sommer hoor die oom staan met sy bors ver uitgestoot oor die kleinding wat hy tot in die afgrond in gaan bederf se geboorte! Mamma het ook vir oupa Cor gebel – pappa was te emosioneel, kon nie ‘n woord uitkry nie!

Toe al die naaste familie ingelig is, het ons die res van ons familie en vriendekring met ‘n whatsapp berig in kennis gestel en later is die nuus ook op Facebook bekend gemaak. Uiteindelik kon ek slaap!

Ek kon nie soos die ander vrouens na 2 uur huistoe kom nie en moes in die hospitaal oorbly om gemonitor te word. Ook maar goed! Die aand het sussie baie vinnig en vlak asem gehaal en is sy na die NICU geneem vir waarneming. Scans van haar longe en hartmonitor het darem gesê sy is okay en die asemhaling was glo net ‘n nagevolg van ‘n traumatiese geboorte. Pappa het toe by sussie gewaak tot sy weer na mamma teruggebring is.

Op die ou end moes ek 3 nagte in die hospitaal bly en moes hul my ook ‘n skraap gee omdat dit geblyk het daar plasentareste agtergebly het. Ek’t een keer flou geval en vir arme Adi amper ‘n hartaanval gegee. My liewe liewe man. Die eerste maand was ek maar flou kole gewees – letterlik useless gewees en ek’s dankbaar vir die kraamzorg in Nederland (‘n kraamverpleegster wat jou die eerste 8 dae na die geboorte kom help by die huis) en ook dat skoonma kom uithelp het. Tydens daardie eerste maand het ek gedink ek was okay, maar nou in hindsight, besef ek dat ek glad nie okay was nie. Ek moes eintlik glad nie eers uit die bed opgestaan het nie!

Nou ja. Ek’s bly ek was in ‘n hospitaal toe ek so bloed verloor het. Tog kan ek nie help om te wonder as die proses vroeër tuis kon begin en ek nie so moes terughou nie, dit dalk juis minder bloedverlies sou wees nie? Seker iets wat ek nooit sal weet nie. In Nederland is ek nou as medium-risiko geklassifiseer. Ek mag nog deur ‘n vroedvrou werk, maar mag nie tuisgeboorte doen nie en daar moet ‘n ginekoloog op stand-by wees wanneer ek gaan kraam. Boeties en sussies sal seker in Suid-Afrika gebore word. Daar is dit standaard om in die hospitaal te kraam. Ek hoop maar vir ‘n goeie vroedvrou daar en vir die moontlikheid van ‘n badbevalling. Maar vir eers, gaan ek met hierdie pragtige kind van my speel. Cheers vir eers!

 

 

‘n Nuwe lewe

Na ‘n heerlike Griekse vakansie het ons op 31 Mei 2015 TWEE strepies gesien!!!

Na ‘n baie lang ruk wat ons al lankal ‘n babatjie wou hê, is ek uiteindelik swanger. Na ons self eers oor die opgewondenheid/ skok gekom het, is die oumas en oupas ook ingelig. Pa Jann het met sy nugtere manier ons geluk gewens terwyl ma Annemarie haar stom geskrik het. By die Groblers was dit groot vreugde en ek’s seker pa Reint het ‘n traan gepik.

Die Here het my regtig geseën met ‘n fantastiese swangerskap. Ja, die normale goed was daar – bietjie naar in die begin, baie sooibrand aan die einde. En ook het ek allergies geraak vir Pringles en Kersbome. My enigste craving was bier – ek drink nie bier nie. Halleluja vir alkoholvrye bier! Ek’t selfs 2 sulke biere in my welkom pakket gekry by die verloskundiges, so ek neem aan ek’s nie die enigste een met hierdie begeerte nie.

Ek het net twee sonars laat doen – die twee wat standaard gedoen word. Vir twee redes – 1. Ons medies betaal net die twee en nie vir “pret-echos” nie en 2. het ek al gehoor dat dit nie so goed vir die baba is om sonars te doen nie. Liewers safe than sorry!

Met die 10-weke sonar kon ons al die perfekte klein babatjie sien. Sy het geslaap, maar die sonar-tegnikus (is daar ‘n meer formele woord?) het haar gou wakker gemaak – dis was amazing! Armpies en beentjies wat skop. So klein, maar ‘n MENS! Ons kon ook sien hoe die hartjie klop. Later by die vroedvrou kon ons ook die hartjie met die doppler hoor. So regte perde-galop! Toe die vroedvrou hoor dat ons Christene is, toe noem sy ook “so julle sal seker nie die combi-test (Down sindroom) dan wil laat doen nie?” Nee dankie, ons is lief vir ons baba soos die Here hom of haar vir ons gee! Ek’t sommer daar en dan my Schreew om Leven modelletjie van ‘n 10-weke babatjie uitgehaal en vir haar gewys. Sy wou dadelik weet waar ek dit kry. Sy was nie vreeslik in haar skik toe sy hoor dis van ‘n pro-lewe organisasie nie… dis regtig raar dat mense wat elke dag babatjies in die wêreld bring en WEET dis ‘n mensie, dan so pro-choice kan wees…  Ons is nog dieselfde dag Amerika toe vir ‘n maand. Baie opwinding vir een dag!!

Met die 20-weke sonar het hul ook gekyk vir afwykings. Baie mense (veral konserwatiewe Christene) doen glad nie hierdie sonar nie omdat hul meen dat dit tot baie aborsies lei indien daar ‘n afwyking gevind word. Ek sal nooit ‘n aborsie doen nie, maar het in hierdie geval gevoel dat daar afwykings opgespoor kan word waaraan daar dalk in die baarmoeder of kort na geboorte iets gedoen kan word. Veral toe van ons vriende rond dieselfde tyd gehoor het hul babatjie se organe ontwikkel buite sy lyfie en dat hy as gevolg daarvan met ‘n keisersnit gebore moet word en operasies ens moes kry, het ek gevoel hierdie sonar kan nogals belangrik wees. En natuurlik was ek ook baie nuuskierig om weer ons babatjie te sien. Ek was egter nie nuuskierig genoeg om die geslag uit te vind nie en het besluit dat dit met die geboorte ‘n verrassing moet wees. Adi wou egter weet en die dokter het hom gesê nadat ek uit die kamer is. Al het ek nie ‘n probleem daarmee gehad nie, het dit my vreeslik ontstel dat hy geweet het. Seker maar deel van die swangerskapshormone, maar ek’t seker die hele volgende week gehuil daaroor. Arme Adi het so sleg gevoel oor sy nuuskierigheid. En eintlik het hy niks verkeerds gedoen nie. Ons het wel besluit om met volgende swangerskappe óf albei te weet óf albei nie te weet nie. Ek moet regtig vir Adi krediet gee – hy’t nooit laat val wat die geslag is nie en lekker met my kop gesmokkel. Ook het hy vir niemand vertel nie. Nie eers vir sy ouers óf sy beste vriend, Van Heerden, nie. Well done!

Om nie die geslag te weet nie, het my geld gespaar – dink net hoeveel oulike rokkies sou ek gekoop het as ek geweet het dis ‘n dogtertjie! Dis al wanneer ek gewens het ek weet – as ek in die winkels was en die mooiste kleertjies sien. Neutrale klere is soooo vervelig en meeste lyk meer seuntjie in elkgeval. Heimlik het ek gehoop vir ‘n dogtertjie, ek dink ek’s nogals meer ‘n dogtertjie-ma en dit het my nogals baie skuldig laat voel. Ek wonder soms of ander ma’s ook soms ‘n voorkeur het en dit dalk net nie sê nie… Gelukkig het ek my dogtertjie gekry! Was dit ‘n seuntjie, dink ek inelkgeval ek sou net so lief vir hom gewees het. Ek het wel elke ouvroustorie in die boek uitprobeer om die geslag te toets. Dogtertjie is voorspel – so dalk sit daar tog ‘n tikkie waarheid in.

Vrese is ook altyd daar. Die eerste 12 weke is jy sooooo bang vir ‘n miskraam – veral as soveel van die mense wat jy ken miskrame kry (verbeel ek my, of is dit meer algemeen as vroeër)? Dan aan die einde sal daar mos randomly artikels van Baba-en-kleuter of baby centre op jou Facebook Newsfeed op-pop wat gaan oor babatjies wat doodgebore is. Dit het my totaal uitgefreak en ek het angstig vir elke ondersoek by die vroedvrou gewag net sodat ek weer die hartklop kon hoor.

Tydens my swangerskap het ek ook ‘n professionele navorser geword. Skielik begin mens ALS navors wat met jou baba te doen het. Inentings, delayed chord clamping, borsvoeding, natuurlike geboorte (tot Youtube videos gekyk – dit het my nogals gerus gestel dat dit nie so erg is nie), lapdoeke, hospitale, tuisgeboorte, badbevalling, noem maar op!

Op die ou end het ek nie nodig gehad om enige newborn tot 6 maande klere te koop nie. Oulike vriendinne met kinders het van hul klere vir my gegee of geleen en die oumas het ook nie op hulle laat wag om klere te koop nie. Ma Annemarie se tas het meer babaklere ingehad as enigiets anders. Ma Annarie was weer so seker dis ‘n dogtertjie dat ons ‘n pakkie met nét pienk klere ook gekry het. My vriendin Jo-Retha was ook so gaaf om vir my ‘n ooievaarstee te reël. Buiten my liewe werkgewers, het geen Nederlander opgedaag nie, maar net Suid-Afrikaners en Asiërs. Die klomp Nederlanders het net gesê hulle “doen nie dinge so nie.” Die een oom het tot vir Adi gebel en geraas dat hy so iets toelaat. Weird mense, hierdie Nederlanders…

Ons enigste uitgawe was die swangerskap fotosessie. Elke sent werd gewees!

 

Ons dogtertjie is toe op 3 Februarie 2016 gebore, 3 dae na haar uitgerekende datum. ‘n Dag na ouma Annemarie se verjaarsdag en ‘n dag voor pappa Adi s’n. Sy wou duidelik haar eie verjaarsdag gehad het. Sy verjaar wel saam tannie Ronelle, wat ook tel as ‘n semi-ouma!  Meer oor haar geboorte skryf ek in ‘n nuwe post!